02. Rozdział

Przypominamy, że jest nas dwie! Więc jak komentujecie to prosimy zwracajcie się do dwóch autorek. :)

Metric „Breathing Underwater”

- Nie było ręcznika, a musiałem wytrzeć o coś ręce.  - Mówi, ale nie wiem do czego zmierza.

- Akurat twoja bluzka była pod ręką - rzuca nią w moją stronę.

Czy on właśnie ją użył do swoich... potrzeb?

 

-Widzę, że już się poznaliście- mówi czerwonowłosa, chyba nie jest zadowolona tym faktem.

- Ta - Patrzę na niego i zauważam, że trzyma jeszcze coś w rękach.

- To chyba twoje. - Rzuca mi w twarz moimi białymi majtkami, Boże on tego właściwie nie zrobił, prawda? Ugh, zrobił. Co za upokorzenie, jak on tak może.

Moje policzki robią się czerwone, kiedy szybko chowam bieliznę za siebie, a następnie upycham je pod poduszkę. Nadal nie wierzę, że to zrobił! Mógł przecież zostawić je w łazience, ja bym tak zrobiła na jego miejscu.

- Rozgość się, Hazz. - Hayley zaprasza go gestem ręki, przy okazji upychając swoje rzeczy z walizki na siłę do szafy.

Stoję osłupiała na środku pokoju.

Ma przecież wieszaki, by na nich powiesić swoje ubrania. Ciekawe jak ja mam wyciągnąć teraz swoje wszystkie bluzki skoro ona już zagraca mój porządek.

Wspaniale.

Harry wymija mnie szybko i zaczyna rozglądać się po naszym pokoju, zauważam, ze podchodzi do zajmowanego przeze mnie łóżka.

- Oh, słonik - wzdycha brunet, a ja błyskawicznie odwracam się w jego stronę. Widzę jak pochyla się nad moją szafką nocną, oglądając moje rzeczy. Jednak nie to mnie martwi, bardziej to, że obraca miedzy palcami moją małą figurkę.

- Pewnie ma przynosić ci szczęście?- Pyta na co kiwam twierdząco głową.

- Dostałam go od mojego młodszego brata na piętnaste urodziny.

Harry kiwa tylko głową na znak, że rozumie.

- Wiec musiałoby być ci przykro, gdyby ktoś ci go zniszczył - na jego twarzy zagościł cwaniacki uśmiech.

Chciałam już do niego podejść i zabrać moją rzecz, bo nie ufałam mu.

Jednak on był szybszy i upuścił słonika na podłogę. Kiedy słyszę jak z hukiem rozbija się o posadzkę, kuje mnie w sercu.

To była pamiątka.

- Jak mogłeś? - W moich oczach wezbrały się łzy, za wszelką cenę próbuje je powstrzymać.

- Oh, przepraszam. Wyślizgnął mi się - udał skruszoną minę po czym wybuchnął donośnym śmiechem. Zauważam jak rozbawiona głowa Hayley wystaje zza szafy i nabija się ze mnie razem z Harrym.

Nie wytrzymałam.

- Wybaczcie - przepraszam ich kulturalnie i kieruje się do łazienki.

Nadal słyszę ich ciche śmiechy, nie przejmujące się tym, że mnie to zabolało i dawno już nie ma mnie w pokoju.

Zamykam za sobą drzwi i opieram się o nie. Nie mogę nic poradzić na to, że łzy same zaczęły spływać po moich policzkach. Ten słonik miał dla mnie naprawdę duże znaczenie. Towarzyszył mi od moich piętnastych urodzin aż do teraz. Zawsze przynosił mi szczęście w szkole czy też w innych sprawach. Dzięki niemu czułam, że mój brat jest zawsze blisko mnie.

Może uda mi się go jeszcze jakoś skleić...

Czuję jakąś dziwna chęć porozmawiania ze swoim bratem i powiedzeniem mu co się właśnie stało. Ale wpierw muszę się troszkę ogarnąć. Nie mogą zorientować się, że płakałam. Pomyślą, że jestem słaba, a tego bym nie chciała.

Przecieram dłonią zapłakane oczy i odsuwam się od drzwi.  Podchodzę do umywalki i odkręcam kurek z zimną wodą. Ocieram mokrymi dłońmi twarz po czym chowam się w puszystym ręczniku, wycierając skórę.

Zaczesuję palcami włosy na lewe ramię i z szybkim biciem serca wychodzę z łazienki. Chcę wrócić się po moją komórkę.

Nie wierzę własnym oczom...

Harry całuje się z Hayley i to na moim łóżku. Oh, myślałam, że to tylko przyjaciele. Nie wiedziałam, że są parą, to wszystko wyjaśnia, dlaczego Hayley nie spodobało się to kiedy zapoznałam się z Harrym trochę wcześniej.

- Przepraszam, ale zajmujecie moje łóżko - mówię znacząco, po czym oboje obdarowują mnie wrogim spojrzeniem, że śmiałam im przerwać.

- Chyba już nie twoje - dziewczyna puszcza mi oczko, a następnie łapie w dłonie twarz lokowanego i zachłannie całuje go w usta. Chłopak nie pozostaje jej dłużny i oddaje pocałunek wpychając jej język do gardła.

Nie mogąc już dłużej patrzeć na tą obrzydliwa scenkę, wymijam ich po cichu w poszukiwaniu mojej torby.

Krzywię się na ich jęki. Matko, czy moja obecność im w ogóle nie przeszkadza?

- Ley, coś ci wibruje - mówi chłopak z irytacją w głosie.

Gdzie jest moja komórka!? Nie wyciągnęłam jej jeszcze z torby.

- Mój wibrator - dziewczyna zaśmiała się, a ja prychnęłam pod nosem z jej głupiego żartu.

O tutaj jest. Była w bocznej kieszonce mojej torby. Biorę komórkę do rąk i sprawdzam, czy ktoś do mnie dzwonił.

Zza swoich włosów przyglądam się tej dwójce. Hayley wygrzebuje ze swojej kieszeni komórkę i patrzy na kolorowy wyświetlacz. Harry zakłada ręce za głowę i przygląda się swojej dziewczynie.

Muszę przyznać, że się dobrali. Są tak samo chamscy co i obrzydliwi. Jedynie co ich rożni to, to że Harry nie ma żadnych kolczyków. Jednak ma za to dosyć sporo tatuaży.

- Kurwa, Zayn dzwoni. - Dziewczyna odsuwa się od niego i przykłada komórkę do ucha.

Harry próbuje unormować swój ciężki oddech i poprawia swoje coś przez spodnie. Szybko odwracam wzrok.

- Zaynie, tęsknię skarbie.. - widzę jak czerwonowłosa przewraca oczami. - Zdyszana? - unosi pytająco brew, próbując wymyślić jakąś tanią bajeczkę na poczekaniu. - A wiesz byłam pobiegać.

Kim jest Zayn? Czy to możliwe by go właśnie zdradzała z Harrym?!

- Długo jeszcze będziesz tak udawać, że przeglądasz coś w tym gównianym telefonie? - Pyta chłopak i unosi się na łokciach spoglądając na mnie.

Hayley już dawno zdążyła z niego zejść, zawzięcie dyskutując o czymś z tym chłopakiem przez telefon.

- Wcale nie udaję - oburzam się, udając niewinną.

Ze względu na to, że jestem ciekawska, postanawiam dowiedzieć się coś więcej o tym dziwnym związku. Siadam na krześle i kładę na kolana torebkę udając, że czegoś szukam. Hayley jeszcze rozmawia przez chwilę ze swoim chyba prawdziwym partnerem, a ja czuję na sobie spojrzenie bruneta.

- Ja pierdolę.. - Ley rzuca komórkę na łóżko i pakuje swoją torebkę.

- Co chciał Malik? - Pyta zaciekawiony chłopak.

Mailk..Zayn Mailk. Całkiem ładnie brzmi.

- Chce się spotkać - zarzuca czarną torbę z logiem Pink Floyd  na swoje szczupłe ramię i zmierza ku chłopakowi.

- Przykro mi, Hayley - posyła jej współczujący uśmiech i zamyka w mocnym uścisku. - Nie może nabrać żadnych podejrzeń. Dasz radę, mała - całuje ją przelotnie i klepie w tyłek na pożegnanie.

- Nie możesz po prostu od niego odejść i być z Harrym? - Pytanie wyleciało z moich ust bez wcześniejszego zastanowienia się. Powinnam ugryźć się czasem w język!

Czuję się zakłopotana, gdy ich wzrok prawie wypala we mnie dziurę. Oboje nie mogą chyba pojąć, że wtrąciłam się w ich konwersację. Ja sama nie rozumiem co mnie naszło.

- Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy, okej? - Walker zagryza ze złości wargę.

- Przepraszam - mówię cicho i spuszczam wzrok na swoją torbę w której czegoś "szukam".

- Też idziesz, Styles? - Czerwonowłosa pyta Harrego, napierając dłonią na klamkę. A więc tak ma na nazwisko.

Styles oznacza styl, tak? Jak widać on go nie ma.

- Chyba zapominasz, że nie jestem tu mile widziany - posyła jej wymowne spojrzenie.

- Ah, no tak. Zapomniałam - uśmiecha się cwaniacko i znika za drzwiami.

- Będziesz tu jeszcze tak siedział? Chciałam posprzątać? - Pytam i zmierzam z klejem w ręce do mojego rozbitego słonika.

- Jeszcze zostanę. Pobawię się twoimi słodkimi majteczkami - widzę jak chłopak sięga ręką pod poduszkę i wyciąga moją bieliznę, by następnie obracać nią między swoimi palcami.

Widział jak je chowałam pod poduszkę? Ugh, najwidoczniej tak.

- Możesz przestać? Nie należą do ciebie - mówię zirytowana i wyciągam rękę po nie. - Jeśli tak bardzo ci się podobają, mogę sprawić ci takie same jako prezent. Hayley będzie zachwycona, widząc cię w nich - puszczam mu oczko i próbuję mu je wyrwać.

- Są tak bardzo urocze, że ciężko mi je tak porzucić. A ten brązowy kotek, no po prostu podbił moje serce - w jego policzkach formują się dwa dołeczki.

Nie pasują do jego charakteru.

- Nie mam ochoty się z tobą droczyć - zrezygnowana kucam przy zbitej figurce i po kolei próbuję ją jakoś złożyć w całość.

Łóżko zaskrzypiało co oznaczało, że chce opuścić już pomieszczenie. Zadowolona uśmiecham się, jednak ten uśmiech znika w natychmiastowym tempie kiedy but Harrego rozdeptuje na małe części to co udało mi się skleić.

Moje usta formują się w literę "O".

- Ups, nie zauważyłem - prycha pod nosem i zmierza do wyjścia.

Tak, niech on już sobie stąd pójdzie. Dłużej bym z nim nie wytrzymała.

Zdenerwowana zbieram kawałki porcelany i wrzucam do kubła ze śmieciami. Nie udało mi się go odratować.

- Do zobaczenia, Elen - macha mi na pożegnanie moimi majtkami i otwiera okno. - Zachowam je sobie na pamiątkę. Są bardzo słodkie - puszcza mi oczko i wspina się na parapet by po chwili opuścić pomieszczenie.

Z szokiem wymalowanym na twarzy podchodzę do parapetu i wychylam się. Widzę jak brunet jak gdyby nic zjeżdża po rynnie, najpierw wpychając moją bieliznę do kieszeni.

To było chore!

***

Pikanie budzika powoduje moje zerwanie się z łóżka. Zegarek dokładnie wskazuje siódmą rano. Odkrywam kołdrę i przecieram wewnętrzną stroną dłoni zaspane oczy. Bosymi stopami dotykam zimnej posadzki i wstaję z łóżka.

Rzucam okiem na łóżko Hayley. Leży zakryta po samą szyję kołdrą w pomarańczowo czerwone wzory. Prawdopodobnie jeszcze śpi. Nawet nie wiem kiedy wróciła.

Zaraz jak Harry opuścił nasz pokój wysprzątałam i poskładałam rzeczy dziewczyny.

Przeciągam się i zmierzam do szafy z ubraniami. Wyciągam biało czarną sukienkę ze złotym kołnierzem i buty na koturnie tego samego koloru. Z komody wyciągam bieliznę i znikam za drzwiami łazienki.

Szybki prysznic wybudza mnie powoli ze snu, a miętowa pasta nadaje świeżego oddechu i połyskującej bieli moim zębom. Pospiesznie się ubieram i zaplatam włosy w warkoczyka na bok, następnie wiążę go czarną frotką. Pudrem kryję drobne niedoskonałości, a rzęsy delikatnie pociągam tuszem. Nigdy nie lubiłam nakładać na swoją zdrową cerę tony makijażu. To nie było w moim stylu.

Patrzę na zegarek, który wskazuje 7:39. Ze względu, że za sześć minut będą wydawane śniadania postanawiam obudzić Hayley.

Podchodzę trochę niepewnie do zajmowanego łóżka i szturcham delikatnie za jej ramię. Nie działa to na nią więc zaczynam ją łaskotać. Zawsze robię tak mojemu bratu, gdy nie chce wstawać.

- Co ty, kurwa odpierdalasz!?-Warczy w moją stronę, a ja przytykam dłoń do ust.

Dziewczyna wygląda  fatalnie. Jej twarz pokrywa rozmazany makijaż i podkrążone oczy. Najwyraźniej przepłakała całą noc. Tylko dlaczego?

- Chciałam Cię zbudzić na śniadanie. Spokojnie, nie złość się. - Unoszę ręce w geście obronnym.

- Naucz się, że mnie się nie budzi, a teraz zjeżdżaj chcę spać. - Zakrywa głowę poduszką, próbując ponownie usnąć.

Chciałam dobrze, a wyszło jak zawsze.

Zgarnęłam do rąk czarną torbę i wychodzę z naszego pokoju.

Stołówka nie jest taka zła, stwierdzam kiedy już znajduję się w pomieszczeniu wyplenionym długimi stolami i ławami do siedzenia.  Przy ścianach ciągnie się wzdłuż rozstawiony podłużny stół z bufetem śniadaniowym. Dostrzegam podgrzewane miski z jajecznicą, czy też smażony bekon. Szklane dzbanki wypełnione są owocowymi kompotami lub mlekiem.

Coraz więcej dziewczyn pojawia się na stołówce. Są różnej narodowości. Od Afroamerykanek aż po Azjatki. Każda jest inna na swój sposób. Moją uwagę przykuwają dwie chichoczące się dziewczyny. Zakłócają swoim śmiechem aurę tego miejsca.

Przez towarzyszący mi stres nie mam ochoty na obfity posiłek. Zabieram ze stołu dwa batoniki musli i wpycham je do torebki i szybko kieruję się do wyjścia z budynku. Nie chcę się spóźnić zaraz w pierwszym dniu, więc wolę wyjść wcześniej i zająć przy okazji dobre miejsce na sali.

Popycham ciężkie drewniane drzwi, a fala zimnego powietrza oblewa moje ciało. To był zły pomysł, aby iść w samej sukience. Wycofuję się i wracam się na chwilę do pokoju.

Prawdopodobnie Ley zeszła już na śniadanie, gdyż pokój jest pusty.  Na ramiona zakładam czarny żakiet i wychodzę z pomieszczenia. Już bez zastanowienia opuszczam kampus Hartpury.

Powietrze jest chłodne, czemu nie można za bardzo się dziwić. Jest już końcówka lata, a temperatura sięga tylko do około 16 °C. Na dodatek towarzyszy temu wszystkiemu nieprzyjemny chłodny wiatr, który rozwiewa kosmyki wypadające z warkocza.

Kilka metrów przede mną widzę Blackburn College. Uśmiecham się nie mogąc doczekać się by wejść do środka. Czekałam na ten dzień całe wakacje! To będzie niesamowite uczucie uczęszczać do tej szkoły.

- Cholera!- Wykrzykuję kiedy czuję jak zawartość kałuży, którą właśnie minęłam zostaje na moich ubraniach.

Patrzę na kierowcę czarnego bmw, który to zrobił. Jest to Mulat z szyderczym uśmiechem na twarzy, a tuż obok niego siedzi nie kto inny jak Harry.

Oczywiście, że to on.

Wzdycham głośno i wchodzę do budynku. Nie zważając na wystrój szkoły, szybko udaję się do najbliższej toalety.

Jest tu bardzo ładnie, a przede wszystkim czysto. Podchodzę do kranu i moczę chusteczkę lekko wycierając moje ubrania z brudnej wody. Zajmuje mi to nie więcej niż pięć minut. Kiedy mam już wychodzić słyszę jak ktoś w kabinie coś do siebie mówi. Co?

Z kabiny wychodzi wysoka zgrabna blondynka. Jej złość można byłoby czuć na kilometr. Obraca się do mnie tyłem i pochyla się w dół spoglądając na swoje dżinsowe ciemne rurki.

- No kurwa mać! - wzdrygam się na jej ostry dobór słów. Jednak  dopiero teraz dostrzegam, że patrzy na czerwoną plamę szpecącą jej rurki.

- Ej masz tampona? - Pyta dyskretnie, a ja patrzę na nią jak na idiotkę. Dopiero kiedy macha mi dłonią przed oczami, postanawiam się odezwać.

- Nie, ale mam podpaski - wymuszam się na drobny uśmiech. Sięgam do kieszonki i wyciągam w jej stronę opakowanie.

- Ratujesz mi życie, dziewczyno. - Zabiera jedną ode mnie i ponownie wchodzi do kabiny.

Wzruszam ramionami i opuszczam tutejszą łazienkę. Dziwna z niej dziewczyna i taka w ogóle nie skrępowana była, gdy pytała mnie o tego tampona. Prycham pod nosem i idę wzdłuż długiego korytarza, który prowadzi na aulę, gdzie ma odbyć się uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego. Rozglądam się po ścianach, które zdobią różne zdobyte trofea lub wywieszone dyplomy w gablotach.

Chcę już skręcić na lewe skrzydło, ale gdy słyszę, że ktoś za mną biegnie postanawiam się odwrócić. Dziewczyna od tampona wydaje się za mną biec.

Czego ona chce? Chyba nie chce mi zwrócić podpaski? To by było śmieszne, a zarazem okropne!

Zaczynam się śmiać kiedy widzę jak w tym biegu gubi prawego buta.  Jest tak bardzo roztrzepana. Widząc, że postanawiam na nią zaczekać wraca się po niego i już w obu butach podbiega do mnie.

- Zapomniałam ci się przedstawić - uderza się w czoło prawą dłonią, a następnie wyciąga nią w moją stronę. - Caroline Bowers - uśmiecha się promiennie i potrząsa moją dłonią.

- Elen Powell - witam się, próbując przestać się śmiać, jednak to nie jest takie łatwe.

 

 ***

Sky: Mamy nadzieję, że rozdział się podobał i podzielicie się z nami swoimi odczuciami. :)

Dziękujemy za wszystkie miłe komentarze! 

Było nam jednak przykro, że co drugi nawiązywał do Aftera.. 

To trochę niemiłe oceniać całą historię po Prologu i 1 rozdziale.

PS. Nie możemy się wzorować na Afterze, bo ja nawet go nie czytam.
@xAgata_Sz

Blanka: To nie jest After ludzie, proszę was przestańcie porównywać go do Victim. Jest tysiące opowiadań o szkole i to nie koniecznie musi być jakiś wasz After. Jest nam przykro i tyle wam powiem. Nie wiem czy dłużej będę to pisać. Wszystko zależy od was.
@Motherfuuuckerr

Zwiastun wykonany na: Magiczne Zwiastuny .