03. Rozdział

  Na wszystkie pytania kiedy nowy rozdział lub pytania z komentarzy odpowiadamy na tt z #VictimFF. Pytajcie!

Ellie Goulding „Only You”

Po naszym "niecodziennym" spotkaniu, Caroline zaproponowała żebym usiadła koło niej na sali gimnastycznej, w której ma odbywać się rozpoczęcie roku szkolnego. 

Więc, o to takim cudem idę obok niej. We dwie zmierzamy ku sali, a Caroline gada jak najęta o ludziach ze szkoły. Nie zapamiętałam nawet połowy imion, które już zdążyła powymieniać, no cóż.

Kiedy docieramy na salę, zauważam, że już sporo ludzi zajęło swoje miejsca na trybunach. By załapać się jeszcze na jakieś dobre siedzenia razem z moją nowo poznaną koleżanką, przeciskamy się przez tłumy rozgadanych nastolatków.

Obydwie siadamy akurat, kiedy dzwoni donośny dzwonek.

Nagle nastaje cisza, gdy do sali wchodzi, zgaduje "czterdziestolatek" ubrany w garnitur. Jak się okazuje jest on tutejszym dyrektorem. Nazywa się John Carter. Muszę przyznać, że prezentuje się bardzo dobrze jak na swój wiek.

Wita wszystkich uczniów uroczyście, informując nas o bardzo istotnych sprawach związanych z nauczaniem.

Zauważam jak pan Carter posyła mi ciepły uśmiech, odwzajemniam go, a z ust Caroline słyszę tylko ciche coś w stylu "uuu". Chyba jej fantazje poleciły o wiele za daleko. Ignoruję jej komentarz i kontynuuję zapisywanie w zeszycie bardzo interesujących słów dyrektora. Moja towarzyszka oczywiście nie za bardzo bierze jego słowa do serca i zamiast cokolwiek notować, siedzi zgryzając z paznokci lakier.

Nagle nauczyciel przerywa swój wykład i nastaje cisza, gdy do sali wchodzi prawdopodobnie elita szkoły. Nie przepraszają za swoje spóźnienie tylko podśmiewają się pod nosem.

Chodzi mi oczywiście o Hayley, Harrego, chłopaka - który oblał mnie wodą i jeszcze dwóch kroczących za nimi. Nie przejmują się, że są w centrum uwagi.

- Oh pojawili się i nasi kochani uczniowie, jak zawsze spóźnieni. Chyba najwyższa pora kupić zegarek. W tym roku nie ma już taryfy ulgowej.

Informuje tę piątkę dyrektor, a oni tylko się śmieją. Zajmują miejsca rząd za nami, a Pan Carter nadal kontynuuje swoją wypowiedź.

- Pierdoli głupoty, prawda? - Czuję dłonie na swoim karku i dobiega mnie już znany głos Harrego. Obracam się w jego stronę i patrzę na jego uśmiechnięta twarz.

Dlaczego musiał tutaj usiąść?

- Proszę mnie nie dotykać - mówię uprzejmie, chcąc strącić jego duże dłonie. Jednak on jeszcze bardziej zaciska uścisk.

- Nie zgrywaj się. - Szepcze do mojego ucha masując mój kark.

 Care rzuca na nas niezrozumiałe spojrzenie, a ją cicho mówię, że jest okej. Dobra wcale nie jest okej, niech zabiera swoje łapska!

- Harry zabierz łapska.

- Jak sobie życzysz, choć musisz wiedzieć, że tymi łapskami czynię cuda. - Zabiera swoje ręce ode mnie i opiera się z cwaniackim uśmiechem o oparcie krzesła.

Kiedy już zdążam się otrząsnąć i ponownie skupić moją uwagę na dyrektorze, kolejny raz czuje jak chłopak za mną pochyla się i szepcze słowa, na które moje ciało całe się spina. 

- Piekło się dla ciebie dopiero zaczyna, Eleno.

Co?

Po tych słowach Harry, już mnie nie nękał.  W ciszy wyczekaliśmy do końca przemówienia i razem z Caroline opuściłam salę.

- Kto to był? - Pyta się Care, a ja wzruszam ramionami.

- Zakładam, że ktoś kto będzie przynosił mi same kłopoty... - wzdycham.

- Ale dlaczego? - pyta zaskoczona.

- Caroline, nie chcę o tym rozmawiać, kiedyś ci opowiem. - Posyłam jej przepraszające spojrzenie, nie chcę żeby miała mi za złe, że nie mówię jej o czymś, choć może to wariactwo bo znamy się zaledwie dwie godziny..

Przechodzimy przez długi korytarz, rozmawiając i szukając sekretariatu.  Zdążam się dowiedzieć, że mieszka w tym samym akademiku co ja, pod numerem 95 i ma uroczego kotka Borysa, którego musi ukrywać przed Panią Helen. No tak w akademiku nie można mieć absolutnie żadnych zwierząt.

Kiedy w końcu go znajdujemy wchodzę jako pierwsza by odebrać plan lekcji.

Cudownie, na mojej drodze widzę znów bruneta z lokami. Stoję za nim w kolejce, modląc się do Pana Boga, żeby się nie odwrócił. Na szczęście moje modlitwy choć raz zostają wysłuchane i chłopak przede mną zdenerwowany długim czekaniem, prawie wyrywa plan nauczycielce i odchodzi.

- Jaka klasa? - Pyta pani sekretarka, kiedy podchodzę do okienka.

- Humanistyczna. - Odpowiadam krótko, a kobieta wręcza mi karteczkę z tygodniowym dopiskiem zajęć. 

Mijam Care stojącą w środku kolejki i informuję, że będę czekać na korytarzu. Łapię za klamkę i wychodzę z pomieszczenia. Nagle tracę grunt pod nogami i opadam na kolana.

Potknęłam się o czyjąś stopę.

Słyszę donośny śmiech tuż nade mną. Podnoszę głowę do góry i dostrzegam całą śmiejącą się ze mnie elitę.

Oh, kolejny raz staję się dla nich pośmiewiskiem. Dlaczego? Co ja im takiego robię?

Ostatkiem sił podnoszę się i wybiegam z budynku. Ich śmiechy ciągle brzęczą mi w uszach i nie chcą dać mi spokoju. To jakiś koszmar..

Siadam na schodkach przed collegem i chowam twarz w dłonie. Przez to, że jestem bardzo wrażliwą, a może nawet i przewrażliwioną osobą, łzy zaczynają mi lecieć ciurkiem.

Chcę przestać, ale nie mogę.. to po prostu wychodzi samo z siebie. Jestem za słaba, zbyt wrażliwa, delikatna i taka głupia..

-Elen? Czemu płaczesz? Wiesz, szukałam cię - słyszę głos Caroline, który nie wiem czemu, ale łagodzi moje łzy.

Siada koło mnie, uspokajająco głaszcząc mnie po plecach. Dopiero wczoraj tutaj przyjechałam, a już drugi raz ryczę, czy aż tak bardzo jestem beznadziejna?

- Dlaczego ona ryczy? -Słyszę ostry głos Hayley. - Oh no tak, zapomniałam, że niezdara się wyjebała.

Wszyscy, którzy wyszli na zewnątrz po raz kolejny wybuchają gromkim śmiechem.

- Możecie dać jej już spokój? - Krzyczy na nich Caroline, a ja podnoszę swój zapłakany wzrok.

- Chyba nie wiesz z kim zaczynasz Blondi, odpuść. - Mówi Harry z wrogością w głosie. Dziwię się ile złości może siedzieć w jednym człowieku.

- Wiem. Z bandą idiotów, którzy myślą, że jak komuś będą robić krzywdę to będą uwielbiani przez widownię. - Prycha, oj nie skończy się to dobrze.

- Sama jesteś idiotką, za kogo ty się uważasz gówniaro?! -Wykrzykuje czerwonowłosa, kiedy Care już chce wstać i zapewne jej nagadać, powstrzymuję ją łapiąc ją za ramię.

- Caroline - błagam ją.

Nie chcę mieć jeszcze większych problemów. Przyznaję, pomoc z jej strony jest naprawdę miła, ale to i tak nic nie da, a może nawet i pogorszy sytuację. 

- Tak myślałam. - Kpi sobie Hayley, ale to nic nie szkodzi, niech sobie kpi. Wolę jej nie wchodzić w drogę.

Kiedy cała grupka ludzi wreszcie odchodzi, razem i z Walker odwracam się i napotykam wzrok Harrego. Nie mogę powiedzieć co to jest za spojrzenie, nie wiem czy ono wróży czymś dobrym, raczej nie.

Patrzy się na mnie dziwnie jeszcze przez chwile, po czym zostaje wciągnięty przez rękę Hayley do środka.

- Pozwalają sobie na zbyt dużo - wysyczała wściekła Caroline. - Chodź do akademika.

Mówi to jakby była na mnie zła. Ale dlaczego? Przecież chcę dobrze, niech zrozumie, że nie potrzebuję żadnych nowych problemow. Chcę normalnego życia, nie chcę być tyranizowana przez ludzi tutaj.

Mam nadzieje, że jej przejdzie, bo zdążyłam ją już polubić i liczyłam na to, że serio się za kumplujemy.

***

Zegarek wskazuje czternastą, a więc za pół godziny będzie wydawany obiad. Związuję włosy w kucyka i po posprzątaniu mojej części pokoju wybieram się na obiad, gdzie towarzyszy mi Care.

Na szczęście długo się na mnie nie złościła i znowu zaproponowała żebym usiadła koło niej na obiedzie. Miło z jej strony. Cieszę się, że chociaż jedna dziewczyna w szkole mnie naprawdę lubi. Cóż, tak mi się wydaje.

Podchodzimy do bufetu i nabieramy sobie różnego jedzenia. Ja decyduję się na zwykłe meat pie*, a Caroline jedynie na jakąś sałatkę. Posiłki nie są tu złe, typowa Anglia. Brakuje tu jeszcze ryby z frytkami, choć założę się, że podają to w piątek.

Zasiadamy z talerzami przy stoliku koło okna, przy którym nikt nie siedzi. W sumie to bardziej ludzie unikają tego stolika, nie wiadomo dlaczego. Jakby był jakiś zakażony czy coś w tym stylu..

Nagle szmer cichych rozmów zanika.

Dostrzegam wchodzącą do stołówki trójkę dziewczyn. Hayley i dwie dziewczyny z kolorowymi końcówkami włosów idą prosto w naszą stronę.

O, nie.

- Wypad. To nasz stolik. - Odzywa się ta w najdłuższych czarnych włosach i zielonych końcówkach.

Jestem kompletnie zdezorientowana, czy powinnam wstać i razem z Care po prostu odpuścić im ten stolik? Przecież w stołówce jest dużo wolnego miejsca..

- Wiesz kochanie, nigdzie nie ma tu napisanego twojego imienia czy nazwiska. - Pyskuje Care, a ja wyrzucam z głowy mój plan ucieczki, jest już za późno. Dlaczego nie może odpuścić? Znowu wpakujemy się w kłopoty..

- Chyba czegoś nie rozumiesz. Jeśli mówi wypad to znaczy wypad. - Hayley nachyla się do nas i mówi z takim jadem w głosie, że aż kręci mi się od tego wszystkiego w głowie.

- Spadaj. Jest jeszcze wiele wolnego miejsca. - W tym momencie widzę jak czerwonowłosa wymierza siarczysty policzek Caroline.

Podskakuję przestraszona, nie mogąc uwierzyć, że Hayley właśnie ją uderzyła! Mam ochotę na nią nawrzeszczeć, ale niestety brak mi odwagi.

Care trzyma się za bolący policzek, a mi do oczu napływają łzy. 

- Ostrzegałam. Z nami się nie zaczyna. - W trójkę obracają się chcąc nam odpuścić i  zając inne miejsce.  Jednak Care jak poparzona podnosi się z krzesła, chcę ją powstrzymać, ale nie zdążam.

Blondynka idzie za nimi i nagle dzieje się coś o co nie posądzałabym Caroline w najgorszych snach!

Łapie w garść włosy Hayley i pociąga za nie przez co jej głowa zostaje odchylona do tyłu.

O mój Boże!

Serce bije mi szybko, kiedy wstaję z siedzenia i staram się jakoś je od siebie odciągnąć. Jednak jest już za późno, obie zaczynają się szarpać wyzywając się od najróżniejszych.

- Caroline! Przestańcie, proszę was! - Krzyczę, łapiąc ją na darmo za ramiona.

- Zostaw ją idiotko, bo źle skończysz! - Krzyczą koleżanki Hayley, które cały czas jej dopingują.

- Ty suko! - Wrzeszczy Hayley, kiedy Caroline ją drapie.

- Rudy małpiszon! - Wydziera się, cały czas walcząc z Walker.

No na Boga niech ktoś tu przyjdzie i je rozłączy, bo się pozabijają! 

- Dziewczyny, natychmiast proszę się uspokoić!

Słyszę surowy głos naszej dyrektorki. Obie jak za sprawą magicznej różdżki przerywają tę szamotaninę. Blondynka ma rozcięta wargę, a Ley zadrapaną twarz od paznokci Care i z tego co widziałam sporo wyrwanych włosów.

- To ona zaczęła! - Dziewczyna, wskazuje na głośno oddychającą blondynkę.

Co za okropieństwo, przecież to Hayley wszystko zaczęła, teraz tylko na darmo kłamie.

- Panno Walker już ja doskonale wiem czyja to sprawka. Obie do mojego gabinetu. Natychmiast. - Kobieta w średnim wieku obraca się na swoich małych obcasach, a one dwie podążają za nią.

- Właśnie pokazałaś jak bardzo nie masz odwagi i wszystkiego się wypierasz. - Burknęła Care i tyle ją widziałam.

Oparłam ręce na czole i pokręciłam z niedowierzaniem głową.

- Pożałujesz tego co zrobiła twoja koleżaneczka. - Odezwała się ta sama koleżanka Hay z zielonymi końcówkami. 

Super, lepiej być już nie może.

*meat pie - mięso w cieście, często jedzone w Wielkiej Brytanii.

***

Sky: Dziękujemy za wszystkie komentarze, one naprawdę motywują nas do dalszego pisania! 

Dodawajcie się do obserwatorów i wypełniajcie ankietę obok.

Polecajcie naszego bloga, będziemy wdzięczne. xx
Udanego wypoczynku! :D

@xAgata_Sz 

Blanka: Nie wiem co będzie z dalszymi rozdziałami, bo wyjeżdżam na 3 tyg do Polski. Mamy jeden roz napisany do przodu, wiec możemy go dodać ale to zależy od was. Jeśli będzie chociaż 50 komentarzy to dodamy, jeśli nie to rozdział będzie dopiero za 3 tygodnie jak wrócę.
Miłych wakacji wam życzę xx
@Motherfuuuckerr

Uszanuj naszą pracę i skomentuj, prosimy.