01. Rozdział

(Nowa autorka na blogu, Blanka. Przeczytaj na dole notkę! )

The Cranberries „Dreams”

-Elen, proszę nie przynoś nam żadnych problemów ani zmartwień. Pokaż się z jak najlepszej strony. - Mówi kobieta, uspokajająco głaszcząc moje plecy.

-Dzwoń, kiedy tylko zechcesz. Pamiętaj, że zawsze możesz liczyć na naszą pomoc.- Odzywa się mój tata, starając się nie rozkleić. Wiem jak ciężka dla nich obojga jest ta rozłąka, bo sama z żalem ich opuszczam.

-Wiem, ale naprawdę na mnie już czas. - Posyłam tej dwójce lekki uśmiech, tylko na to mnie w tym momencie stać. - Dokładnie za trzynaście minut powinnam znajdować się w swoim nowym pokoju.

Przypominam, kiedy moja matka nadal stoi przytulona do mnie, nie chcąc mnie nigdzie puścić. 

- Kochamy cię. Powodzenia córeczko. - Mama przeciera dłonią policzki i wypuszcza mnie ze swych objęć. Mężczyzna w średnim wieku z zmarszczką na czole całuje mnie w policzek i wręcza mi do rąk czarną walizkę w białe kropki.

-Uważajcie na siebie. Też was bardzo kocham - poprawiam uścisk na rączce bagażu i macham w stronę swych rodziców, którzy już siedzą w swoim starym czerwonym mercedesie zapinając pasy.

-Dobrej zabawy. - Szczerzy się Evan, wyglądając przez otwarta szybę.

-Z umiarem oczywiście.- Wtrąca się mama i rzuca wymowne spojrzenie mojemu bratu. Powstrzymuję uśmiech, który maluje się na moich ustach i jeszcze raz macham na pożegnanie, tylko tym razem Evanowi. Po chwili auto już odjeżdża z piskiem opon i całkowicie znika z zasięgu moich oczu.

Biorę głęboki wdech i patrzę na budynek przede mną. Jest na prawdę ogromny i trochę nawet przerażający. Ale czego ja się właściwie spodziewałam? Mama cały czas mi powtarzała, że to bardzo porządny kampus tylko dla dziewczyn, oczywiście. Nawet nie chciała słyszeć o akademiku dla wszystkich uczniów, który jest koło szkoły. Chciała mnie trzymać jak najdalej od chłopców, czego nie mam jej za złe, bo w tym roku mam zamiar skupić się jedynie na nauce.

Kiedy mijam parking i podchodzę bliżej kampusu stwierdzam, że wcale nie jest taki zły. Jego budowa jest wykonana z ciemnej cegły, a przed wejściem są postawione także przeogromne schody, które prowadzą do dosyć starych drzwi wejściowych. Ta cała konstrukcja sprawiała wrażenie jakby ktoś wyrwał ją z innych czasów i wyrzucił tutaj.. gdziekolwiek to " tutaj " się znajdowało.

Kiedy wspinam się po schodach z walizką,  patrzę w górę i widzę, że ma aż osiem pięter i ze względu na starą budowę budynku prawdopodobnie nie posiada windy. Modle się tylko w duchu by mój pokój nie znajdował się na samej gorze.

Po paru minutach ciężkiego wspinania się, popycham ciemną powłokę drzwi, kółka od walizki wydają denerwujący stukot, a ja wchodzę do środka.

Rozglądam się po holu i widzę coś w stylu lady recepcyjnej, więc podchodzę do kobiety w średnim wieku, ubranej na czarno biało. Wygląda maksymalnie na pięćdziesiąt pięć lat. Jej twarz pokryta jest już zmarszczkami i nie wyraża żadnych emocji. Pisze coś w zeszycie z lekko pogiętymi kartkami.

-Dzień dobry.- Kobieta skinęła głową. - Nazywam się Elen Powell. Chciałabym się dowiedzieć czegoś o pokoju, który mam zajmować.

Mówię na jednym wdechu i uśmiecham się przyjaźnie.

Pani Helen-wnioskując po plakietce-którą ma przypięta do żakietu patrzy na mnie przenikliwym wzrokiem i również się uśmiecha. Szuka prawdopodobnie w swoim notatniku pokoju dla mnie.

- Elen, tak? - Przytakuję - Pokój 105 czeka na ciebie na trzecim piętrze, zaraz przy klatce schodowej.

- Dziękuję, a czy orientuje się Pani czy będę go z kimś dzielić? - Kobieta lekko wzdycha na moją denerwującą ciekawość.

- Na razie należy tylko do Ciebie, ale z pewnością do wieczora ktoś go będzie z tobą dzielił. Na biurku leży regulamin z którym musisz się koniecznie zapoznać. Nie stosowanie się choć do jednego z punktów może skończyć się wyrzuceniem z kampusu.

Mam cichą nadzieję, że jeśli już będę mieć współlokatorkę, to nie okaże się ona nieodpowiedzialną imprezowiczką łamiącą wszystkie istniejące zasady.

- Dziękuję bardzo za informacje. - Kobieta wręcza mi klucze, biorę je jedną ręka, a drugą łapię ponownie za rączkę bagażu.

Tak jak przypuszczałam nie ma tu żadnej windy. Są tu tylko stare skrzypiące schody i wydzielone miejsce na prowadzenie bagaży. Jeden plus jak na razie.

Nakierowuję kółka od walizki na te dwie tafle i pokonuję bardzo wolno trzy piętra. Kiedy w końcu to mi się udaje wzdycham ciężko i szukam wzrokiem drzwi z numerem 105. Gdy je znajduję, łapię za klucze i przekręcam nimi w zamku. Chwytam za klamkę i powoli otwieram drzwi do mojego nowego lokum. W powietrzu unosi się nieprzyjemny zapach. Zamykam je za sobą. Stawiam swój bagaż na podeście specjalnie do tego przeznaczonym. Podchodzę do okna i jak najszybciej go otwieram, by wpuścić choć trochę powietrza do pomieszczenia.

Opieram się o parapet, uprzednio sprawdzając, czy jest czysty. Rozglądam się po pokoju i dostrzegam dwa - w całkiem dobrym stanie - łóżka. Jedno znajduje się zaraz przy drzwiach wejściowych zaś drugie po drugiej stronie. Decyduję się na to drugie.

Zmierzam do niego i kładę się na nim. Jest bardzo miękkie. Kolejny plus.

Bez dłuższego zastanowienia podnoszę się do pionu i podchodzę do mojej walizki. Rozsuwam zamek i po kolei wyciągam znajdujące się w niej elementy. Wpierw wyciągam wszystkie moje ubrania, które ze sobą przywiozłam i wieszam je na wieszakach znajdujących się szafie. Jest ich łącznie czterdzieści, więc połowa  należy do mnie. Bieliznę układam w szufladach, które są na dole i  idealnie ją składam. Biorę do rąk kilka drobnostek, które zawsze mi  towarzyszą. Stawiam ramkę z rodzinnym zdjęciem na szafkę obok łóżka i uśmiecham się sama do siebie na widok mojego "szczęśliwego" słonika z porcelany, którego stawiam koło zdjęcia.

Tak jak mówiła Pani Helen, znajduje się tu regulamin. Czytam wyrywkowo kolejne punkty i dziwię się temu co jest napisane.

Cisza nocna dopiero o dwudziestej drugiej!?

Cały budynek jest wypełniony dziewczynami w różnym wieku, z różnymi charakterami. To będzie ciężkie uczyć się w ciszy, dopiero o tej godzinie. Powinni zmienić tę ciszę nocną przynajmniej na dwudziestą. Chłopcy nie mają tutaj wstępu - i to mi się podoba. Zero mężczyzn.

Koduję w głowie najważniejsze punkty.

Postanawiam wziąć ciepły prysznic. Wyciągam z szuflady duży biały ręcznik i czystą bieliznę oraz legginsy i idealnie dopasowany długi sweter. Naciskam na klamkę i wchodzę do pomieszczenia, zwanego łazienką. Na całe szczęście wszystkie pokoje ją posiadają. Zaopatrzona jest w prysznic, toaletę i umywalkę z blatem. Znajdują się również półki na kosmetyki.

Zamykam za sobą drzwi i przekręcam zamknięcie w nich. Ściągam pospiesznie wszystkie ubrania i kładę je na podłogę. Świeże ubrania wieszam na haczyku, tak jak ręcznik. Przenoszę się do kabiny prysznicowej i odkręcam ciepłą wodę. Nakładam na dłonie grejpfrutowy żel pod prysznic i wcieram w swoje ciało.

Rozmyślam o tym wszystkim co może się wydarzyć. Czy moja współlokatorka będzie poukładana i miła tak jak ja, czy może będzie zarozumiała i nieodpowiedzialna, jak wspominałam wcześniej. Przez całe wakacje myślałam, jak to będzie, kiedy zamieszkam w kampusie i zacznę chodzić do nowego liceum. Od zawsze byłam świetną uczennicą i miałam najlepsze oceny. Zajmowałam pierwsze miejsca na wszelkich olimpiadach czy konkursach. Niestety musiałam opuścić moją szkołę w Glasgow, gdyż miała za mało uczniów i została zniesiona. Dlatego przeprowadziłam się do Swansea wraz z moimi rodzicami i młodszym bratem. Nasz dom jest jednak za daleko od liceum i wraz z rodzicami postanowiliśmy, że zamieszkam w kampusie niedaleko szkoły. To było najlepsze rozwiązanie.

Kończąc swoją kąpiel mam zamknięte oczy, ponieważ szampon wcisnął mi się do oczu. Sięgam na oślep po ręcznik, który jak dobrze pamiętam powinien wisieć na haczyku. Błądzę rękami po ścianie, a kiedy w końcu go zabieram czuję czyjąś dłoń trzymającą mój ręcznik.

Co się dzieje?!

Nie wpadając niepotrzebnie w panikę szybko przecieram oczy i owijam się ręcznikiem.

-Jezu Chryste! -Krzyczę, kiedy widzę w mojej łazience zielonookiego chłopaka.

-Wystarczy Harry. - Uśmiecha się zadziornie ukazując dołeczki w policzkach. Jedyne co rzuca mi się w oczy to jego włosy całe w nieładzie i czapka z daszkiem założona do tylu, odgarniająca z czoła jego burzę loków.

Owijam się z prędkością światła ręcznikiem, by nie zobaczył żadnej mojej intymnej części ciała.

-Co tutaj robisz i kim jesteś? Jesteś chłopakiem - mówię spanikowana. On Jest Chłopakiem!

-Wow, błyskotliwa jesteś - rozłożył ręce, przewracając oczami - przyszedłem do Hayley.

Kim jest Hayley?

- Nie ma tu kogoś takiego. Możesz wyjść? W ogóle jak się tutaj znalazłeś? - Chłopak zaczyna się śmiać, a ja nie mam pojęcia co może być tego powodem. Unoszę znacząco brew do góry, wyczekując na jakąś sensowną odpowiedź.

- Przez otwarte okno w pokoju, a następnie przez nie zamknięte drzwi od łazienki. - Mówi jak do dziecka, które nie umie robić łatwych czynności.

 - Zamykałam łazienkę na zamek. - Burknęłam.

Co by na to wszystko powiedziała Pani Helen? Na pewno nie byłaby zadowolona, że jakiś bezczelny nastolatek przebywa w pokojach dziewczyn.

-Widocznie macie tu chujowe zamki.

Czy on właśnie przeklną!?

- Sorry, ale muszę się odlać. - Podchodzi do toalety i unosi klapę, następnie rozsuwając zamek od czarnych obcisłych spodni.

Bez zastanowienia zakrywam sobie oczy, nie chcąc widzieć go w tej intymnej czynności. Boże przenajświętszy gdzie są jego maniery?

- Jak chcesz możesz mi pomóc. - Mówi dosyć poważnie, a ja nie wierzę, że jest zdolny do proponowania mi takich rzeczy.

- Jesteś niewychowany! - Krzyczę skonsternowana i wychodzę bokiem z kabiny po drodze zabierając moje czyste ubrania.

Nie zaprzątając sobie nim głowy, wychodzę z pomieszczenia depcząc bosymi stopami po posadzce. Zakładam pospiesznie moje ubrania, póki go jeszcze nie ma i wycieram mokre włosy.

Po chwili drzwi wejściowe otwierają się na oścież.Wchodzi przez nie czerwonowłosa zgrabna dziewczyna o jasnej karnacji. Ma bardzo wyzywający makijaż i kolczyki w brwi oraz w dolnej wardze. Nie wiem co o niej mam myśleć. Raczej nie należy do tych grzecznych. Bardziej do tych zbuntowanych i zdemoralizowanych nastolatków.

- Kurwa, zawsze to samo. - Mruczy pod nosem i rzuca torbami przez środek pokoju.

-A ty to kto? - Kładzie ręce na biodrach i patrzy na mnie swoimi przenikliwie zielonymi oczami. Podchodzę do niej z uśmiechem na ustach i wystawiam dłoń w jej stronę. Chociaż nie wiem czy to dobry pomysł, ale muszę być uprzejma, tak mnie wychowano.

- Elen Powell. Jestem twoją współlokatorką - mówię "podekscytowana". Dziewczyna patrzy na moją dłoń i od niechcenia ją ściska. Nie zbyt dobrze się w tym momencie poczułam.

- Hayley Walker. - Uśmiecha się ukazując rząd białych zębów i kolczyk między nimi.

Jakby kolczyk w brwi i w dolnej wardze jej nie wystarczał - pomyślałam.

- Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że zajęłam już łóżko i połowę szafy. -Niepewna jej reakcji spuszczam wzrok na swoje dłonie.

- Spoko. - Rozgląda się po pokoju. 

W tym samym momencie z łazienki wychodzi Harry, trzymając w rękach... 

...moją zieloną koszulkę i majtki (?!) .

Na jego twarzy pojawia się cwaniacki uśmiech jakby zrobił coś złego.

 

***

Blanka: Hej, chciałam się tylko przywitać. Jestem drugą autorką tego ff tak jak i Sky, wiec pomysły i wszystko co jest tu napisane jest nasze wspólne. Jestem strasznie podekscytowana naszą współpracą xxx
Możemy liczyć na wasze cudowne komentarze? 

@Motherfuuuckerr

Sky: Hej! Mam nadzieję, że wszystko pójdzie po naszej myśli i nasza współpraca będzie cudownym doświadczeniem i przypadnie wam do gustu. 

Dziękujemy za wszystkie komentarze pod prologiem! Jesteście wspaniali! 

Jak podobał się rozdział? Komentujcie i obserwujcie! :) x

@xAgata_Sz