11. Rozdział

Ważna notka pod rozdziałem. Przeczytaj koniecznie, bo od niej zależą dalsze losy tego ff! 


Icona Pop - All Night

- Jak myślisz, która lepsza? - Pyta mnie Caroline, już tysięczny raz przymierzając identyczne bluzki. Serio, jedynie czym się różnią to kolorem.

- Caroline to tylko ognisko - przypominam jej.

- Nie możesz po prostu powiedzieć, która jest ładniejsza? -  trzyma obie bluzki przede mną, na co wzdycham i wybieram jedną z nich.

Nie jestem w stanie teraz myśleć o ciuchach, nadal nie wierzę, że to robimy. Gdyby teraz Pani Hellen mnie nakryła na tym, że o tej porze siedzę w pokoju Caroline, musiałabym się jej nieźle tłumaczyć. Tak jak i dlaczego obie nie jesteśmy w piżamach i wygląda to jakbyśmy się gdzieś szykowały. Już od samego początku wiedziałam, że to zły pomysł. Jak Pani Hellen zobaczy nas wykradające się z kampusu, zabije nas. Dobra, może i trochę przesadziłam, ale na pewno będziemy miały przechlapane.

- Możesz założyć moją czarną skórę. - Caroline rzuca we mnie swoją małą kurteczką.

- To chyba nie mój styl. - Mówię, oglądając kurtkę z każdej strony, jest bardzo ładna, ale i malutka. Nie jestem pewna czy nie zmarznę w tym czymś.

- Nie obchodzi mnie to Powell, musisz jakoś wyglądać, będzie tam prawie cała szkoła! - Wyraźnie akcentuje ostatnie słowa na co chichoczę. - Mówię serio, przymierzaj!

Nie chcąc z nią zbędnie dyskutować, zdejmuję swoją znoszoną bluzę i na zwykłą koszulkę z jakimś nadrukiem zakładam, dosyć małą kurteczkę. Dziwnie się czuję kiedy nie mam bluzy, która zasłaniała mój tyłek. Chociaż kurtka prezentuje się świetnie, coś zupełnie innego niż mój czarny, grzeczny i... nudny płaszczyk.

Jeszcze po paru minutach, poprawiamy włosy i makijaż. Dobra, miałam na myśli, że Caroline poprawia włosy i makijaż, ja jedynie mam pomalowane rzęsy jak na co dzień. Nic nadzwyczajnego.

Kiedy wreszcie udaje mi się odciągnąć Care od lustra, gasimy światło, a ja odblokowuję telefon, który ma nam poświecić w ciemności.

- Myślisz, że nam się uda? - szepczę.

- Na pewno, jeśli tylko przestaniesz gadać.

- Przepraszam - wywracam oczami.

Care po cichu i nieudolnie otwiera drzwi, na co mam ochotę walnąć się w czoło. Jednak powstrzymuję się i po cichu wymykamy się z pokoju. Na korytarzu jest tak ciemno, że nawet te głupie światło od komórki nic nie daje. Stawiając małe kroczki jak najciszej tylko potrafimy, nagle słyszymy jak za nami zaskrzypiała podłoga.

- Pani Hellen ma twardy sen. - Słyszymy i  natychmiast się odwracamy, a ja świecę telefonem w tym kierunku.

Przed nami stoi niska czarnowłosa dziewczyna, patrząc na nas jak na idiotki i po prostu wymija nas. No tak, mogłyśmy trochę zabawnie wyglądać, schylone prawie do podłogi w dziwnej pozie tylko dlatego, by nie narobić hałasu.

Caroline trochę za bardzo wczuła się w rolę.

- Słyszałaś, droga czysta. Idziemy. - Mówi zupełnie jak w filmie, nawet przyjmuje taką samą postawę i ciągnie mnie w stronę schodów, a ja już ledwo co powstrzymuję śmiech.

Zaczynam się zastanawiać też czy ta dziewczyna również wybierała się na ognisko i w ogóle ile ma być tam osób. Mam nadzieję, że nie będzie całej szkoły tak jak mówiła Care.

Udaje nam się wyjść z kampusy bez żadnych większych przeszkód, kiedy widzę jak Caroline prawie skacze z podekscytowania, chce mi się znowu śmiać. Wciąż nie mogę uwierzyć w to wszystko! Chociaż z drugiej strony tak samo jak Care czułam nutkę ekscytacji, a w brzuchu mi się wierciło. Nigdy nie byłam na żadnej imprezie, bo urodziny brata na których była rodzina i zero alkoholu chyba się nie liczyły. Tak samo jak "impreza" u mojej dawnej koleżanki Sully.

Imprezowanie nie było w moim stylu.

Na dworze nie jest, aż tak zimno jak myślałam chociaż wiatr daje o sobie znaki. Noc jest cicha, a niebo ciemne pełne gwiazd. Widok ten zwala z nóg, jednak w powietrzu czuć tą woń niepokoju.

Mam przeczucie, że coś się dzisiaj wydarzy. Choć może to tylko moje błędne przypuszczenia. Moja babcia zawsze wierzyła w takie rzeczy, być może, że pozostało mi to po niej.

Wychodzimy przez bramę kampusu, nadal oglądając się ostrożnie by nikt nas nie zauważył.

Kilka minut potem Caroline ciągnie mnie gdzieś przed siebie. Jedynie co widzę przed sobą to jakaś polana, jednak kiedy zbiegamy z górki śmiejąc się, widzę już z daleka jezioro o którym mówiła. Woda jednak nie wygląda zachęcająco, choć nastolatkom widać ten fakt nie przeszkadza, kiedy grupka dziewczyn i jakiś dwóch chłopaków z okrzykiem do niej wskakują. Oczywiście bez ubrań. Nago.

Patrzę przerażona na Caroline z otwartą buzią, nie ma mowy, że to zrobię.

- Chodź, będzie fajnie. - Przewraca oczami, niemal ciągnąc mnie w stronę wody.

Dziwię się, że w wodzie jest tylko ta mała grupka uczniów. Pytam Caroline o co chodzi, a ta tłumaczy mi, że jest już późno, więc wszyscy prawdopodobnie są już na ognisku, które jest w głębi lasu.

Care szybko zdejmuje bluzkę, zostając w samym staniku, a mi włoski na rękach stają dęba.

- Nie zzzimno ci? - zgrzytam zębami.

- Nie jest tak źle - rozpina spodnie - poza tym jestem gorąca kobieta.

Śmieje się, a ja razem z nią. Nie minęła nawet minuta, kiedy Caroline zdążyła pozbyć się swoich ubrań jak i bielizny, kiedy ja nadal stoję ubrana.

- Czemu się nie rozbierasz? - pyta - czyżbyś mnie podglądała?

- Nie zamierzam się kąpać, a już na pewno rozbierać - śmieję się nerwowo.

- Daj spokój - zaczyna - jest ciemno nikt cię nie zobaczy, poza tym nawet nie ma kogo kto mógłby cię zobaczyć.

Jej słowa wcale mnie nie przekonują.

- Chyba nie masz się czego wstydzić - puszcza mi oczko - przynajmniej rozbierz się do bielizny, proszę sama nie pójdę.

-  Nienawidzę cię - mówię, zdejmując kurtkę. Słyszę jak się śmieje, stojąc koło mnie już kompletnie nago. Jednak wcale się tym nie przejmuje, jest ciemno więc ledwo co widzę jej sylwetkę. Mam nadzieję, że podobnie będzie ze mną i nikt mnie nie zobaczy.

Zdejmuję szybko bluzkę, jednak kiedy dochodzę do rozporka spodni wzdrygam się.

- No, dalej - pogania mnie.

Wywracam oczami i biorę głęboki wdech. Będę tego kiedyś żałowała.

Zsuwam spodnie z nóg i składam je ostrożnie na trawie, nie to co Care, która swoje ciuchy rzuciła już dawno pod swoje nogi. Nie przejmowała się niczym była za bardzo podekscytowana, a ja zdenerwowana, skrępowana, czuję się okropnie. Chociaż powtarzam sobie, że bielizna to prawie to samo co strój kąpielowy, wiec nie mam się czego wstydzić. Po drugie było ciemno, bardzo ciemno. Tak ciemno, że gwiazdy praktycznie odbijały się w wodzie..  a może tylko mi się tak zdaje. Nie wiem, dziś nie myślę trzeźwo.

- Chodź - Caroline swoją chudziutką ręką łapie moją i idziemy bliżej jeziora.

Serce mi szybciej bije, chociaż przyznaję czuję motylki w brzuchu. Nigdy nie robiłam takich rzeczy. Kąpanie się prawie nago o północy - to nie w stylu Eleny.

Tak jak i ta cała impreza.

Razem wchodzimy do wody po kolana, jest lodowata!

- Oszalałaś! Zamarzam wychodzę stąd.. - zaczynam zgrzytać zębami.

- Nie bądź boi dupa, wracaj tu! - Ciągnie mnie z powrotem, więc nie mam jak już uciec. Zagryzam mocno wargi i idziemy coraz głębiej.

Staram się nie zwracać uwagi jak w tej chwili woda przerażająco wygląda.

- Zrobimy to na 1,2,3 okej? - niechętnie kiwam głową.

- Dobra, więc - puszcza moją dłoń - raz... dwa..

Nie słyszę jak dokańcza, kiedy zostaję przez nią brutalnie pociągnięta na dno. Nie zdążam nawet wziąć głębszego oddechu, przez co będąc pod wodą lekko się nią zachłystuje. Moje oczy zaczynają mnie piec, kiedy chcę wyszukać jakoś Caroline. Jedynie co widzę to rozmazany kolor ciemnej zieleni, kolor brudnej wody.

Zamykam oczy, żeby tylko nie panikować bardziej i próbuję odbić się od dna, które jak okazuje się jest znacznie głębiej.

Kiedy udaje mi się i wypływam na brzeg od razu biorę duży wdech. To było coś okropnego, już myślałam, że zostanę na tym dnie.

- Miało być  na 3.. - mówię, ale zauważam, że nikogo nie ma. Po Caroline ani śladu.

- Caroline?! - krzyczę spanikowana niemożliwe, że ją zgubiłam.

- Care! Nie wygłupiaj się.. - Oglądam się na wszystkie strony, trzęsąc się w zimnej wodzie. Wiem, że nic jej nie jest, przecież bym ją zauważyła w wodzie lub pod. Chociaż nie wiadomo co w niej jest, może są jakieś wiry. .albo krwiożercze piranie, kto wie..

Dobra za dużo naoglądałam tych beznadziejnych filmów.

 - Caroline! - krzyczę niewyraźnie, wszystko przez to cholerne zimno, które kluje całe moje ciało, po samiutki mój czerwony nochal.

- Zgubiłaś kogoś? - pyta głos za mną, prawie przyprawiając mnie o zawał serca.

Wystraszona aż podskakuję, na co wywołuję u tej drugiej osoby cichy chichot.

- Zayn - odwracam się i mogę przysiąc, że moje policzki czerwienią się na jego widok bez koszulki...

Boże, mam nadzieję, że jednak nie jest nagi...

Czerwienię się jeszcze bardziej, choć na szczęście tego nie widać w mroku.

- Caroline...- przełykam głośno ślinę, nadal się na niego gapiąc, jakimś cudem zapominam co miałam powiedzieć.  - Zawieruszyła mi się gdzieś.

Mulat znowu się śmieje, a ja zaczynam się zastanawiać dlaczego jest taki radosny. Może nie wyglądam aż tak tragicznie? Zdaję sobie sprawę, że pewnie mam posklejane rzęsy, sine usta od zimna i szopę na głowie, ale nie może być aż tak źle... okej, może.

Wyglądam tragicznie, dzięki ci Boże, że chociaż jest ciemno.

-  Co cię tak śmieszy, co? - pytam lekko oburzona, kiedy nadal sobie chichocze.

- Jesteś zabawna.

-  Zabawna? - próbuję się roześmiać, co mi nie wychodzi. Jest za zimno.

- No.

Zayn zauważając, że prawie zamarzam zaczyna płynąć do brzegu, dając mi znak kiwnięciem głowy bym płynęła za nim.

- Więc jednak przyszłaś - mówi, kiedy próbuję dorównać mu tępa.

- Mieliśmy przecież umowę - przypominam mu.

- Faktycznie pamiętam, że coś ci tam obiecywałem, że nie będę chyba już więcej pytać o Harry'ego i ... - przerywam mu szybko nawet nie chcąc by kończył. Obiecał mi, zero tematu o nich.

- Nawet nie kończ.

- Harry'ego i Hayley - posyła mi uśmiech.

- Obiecałeś - ostrzegam go. Obiecywał mi także nie gadania o nich, zero wspominania nawet czy to takie trudne..

- Co? Że nie będę pytał już o Harry'ego i Hayley czy tylko..

- Zayn, serio wystarczy! - śmieję się cicho, robi to celowo.

- Czyli to znaczy, że nawet nie wolno mi mówić pojedynczo o Harry'm albo Hayley?

- Tak, o to mi właśnie chodzi.

- Czyli..

- Zayn litości! Jesteś taki irytujący... - wzdycham rozbawiona, kiedy ten śmieje się w wniebogłosy.

Rzuca mi ostatnie rozbawione spojrzenie i wychodzi z wody ukazując swój goły tyłek! O mój Boże!

- Zayn!  - krzyczę, szybko się odwracając i nadal stojąc w wodzie po pas.

- No co?

- Musisz się ubrać - mówię prawie szeptem.

- To nic takiego, możesz śmiało się odwrócić.

- Wolę jednak, żebyś się ubrał.

- Ahh, nie wiesz co tracisz dziewczyno. - Mówi, śmiejąc się na co ja sama cicho parskam śmiechem.

Po paru sekundach Zayn krzyczy, że mogę się odwrócić, więc tak robię.

Speszona wychodzę powoli z wody, zakrywając się rękoma.

- Mogę się odwrócić jeśli chcesz - zaskakuje mnie jego uprzejmość.

- Nie trzeba - mówię, sama nie wierząc, że to właśnie powiedziałam!

Szybko podbiegam do ubrań, ukradkiem zerkając jak Zayn uśmiecha się pod nosem z mojego ' kicania jak zajączek'.

Zakładam swoje spodnie trochę jak fajtłapa, nie trafiając do jednej z nogawek. Po czym chcę chwycić za bluzkę lecz jej nie ma..

Zaczynam spanikowana rozglądać się dookoła, niemożliwe że tak najzwyczajniej w świecie zginęła!

- Coś nie tak? - pyta Mulat, widząc moje zdenerwowanie.

- Dziwne.. moja bluzka tu leżała, a teraz jej nie ma.

-  Chyba nie dostała nóżek i sobie nie pobiegła - śmieje się, jednak przestaje kiedy widzi moje srogie spojrzenie.

Wcale nie było mi do śmiechu.

- Dobra.. masz - mówi i zaczyna ściągać swoją koszulkę.

- Co ty robisz? - prawie krzyczę.

- Daję ci swoją koszulkę?

- Nie potrzebuję jej - szybko zaprzeczam.

- Nie byłbym tego taki pewny..

- Zayn to bardzo miłe z twojej strony, ale poszukam swojej. Przecież nie będziesz paradował nago...- nadal się bronię przed założeniem jej i prawie desperacko rozglądam się za swoją bluzką.

- Myślę, że tak znikąd się nie zjawi - ma racje, cały czas ma. -  Chyba nie pójdziesz na ognisko pełne chłopaków w samym staniku?

Cholera i kolejny raz ma dobry argument dlaczego właściwie powinnam założyć jego koszulkę. W sumie to nic wielkiego, jest miły i wiem, że to nic nie znaczy, ale jeśli Hayley zobaczy mnie w tej koszulce zabije mnie.

- Nie jestem pewna czy powinnam.. - Zayn podchodzi do mnie i niemal wpycha mi do rąk skrawek ubrania.

Długo jeszcze przyglądam się mu, kiedy wreszcie po kolejnej namowie Zayn'a zakładam t-shirt na siebie. Jest o wiele za duży, ale tak bardzo ładnie pachnie. Co innego niż perfumy mojego brata lub taty.

- Dziękuję - szepczę, kiedy nagle robi mi się chrypka i sucho w gardle, jak Zayn stoi tak blisko mnie.

- Spoko - Wzrusza ramionami i schyla się po moją kurtkę by ją podnieść i zaraz po tym mi ja podać.

Zaraz potem idziemy  razem już w stronę ogniska, mam nadzieję, że spotkam tam Caroline.

***

Witajcie kochani!
Mam bardzo przykrą wiadomość dla Was.. 
Był to ostatni rozdział napisany przez Blankę. Od teraz ja zostaję sama z tą historią. Blanka nie ma po prostu na nic czasu, a z pewnością nie miałaby go jeszcze na pisanie ff. Mam nadzieję, że zrozumiecie jej decyzję. Mnie samej jest bardzo przykro z tego powodu.

Teraz nie mam pojęcia jak będzie wyglądało prowadzenie tego bloga. Nie chcę go kończyć ani zawieszać, a sama nie wiem czy dam radę go prowadzić, bo jak wiecie mam jeszcze dwa inne blogi. 
Byłby ktoś w ogóle chętny do współpracy ze mną?
Piszcie w komentarzach co mam zrobić, proszę.
Jeśli chcecie się ze mną skontaktować to napiszcie do mnie na tt: @youmakememad96 .xx
Kocham Was i czekam na Wasze propozycje!

A jak podobał Wam się ten rozdział? 
Ja jestem zauroczona w Zaynie *---* A za Harrym tęsknię ;c