09. Rozdział

Birdy - People Help The People

Następnego dnia, szybko szykuję się do szkoły i wybiegam z kampusu. Jest wcześnie i jeszcze nie wszyscy są w szkolę, ale muszę zajść jeszcze do biblioteki. Z tego wszystkiego wczoraj zapomniałam odrobić pracy z angielskiego, więc muszę to wszystko teraz nadrobić. Liczę na trochę spokoju w bibliotece.

Otwieram swoją szafkę i wyjmuję z niej najpotrzebniejsze książki na dwie pierwsze lekcje. Ściągam z siebie kurtkę i gruby sweter, zostając w samej czarnej bokserce. Wpycham wszystko do szafki i zamykam z hukiem drzwiczki.

Zanim idę do biblioteki, skręcam jeszcze w stronę łazienki. Pchnę drzwi, kiedy słyszę czyjeś kaszlnięcie w kabinie.

- Jest tu ktoś? - pytam, a echo odbija się od ścian.

Ostrożnie idę do połowy otwartej kabiny, kiedy prawie co nie potykam się o czyjeś długie nogi wystające za drzwi.  Czekaj... znam te znoszone trampki.

- Harry? - szepczę, kiedy w łazience zapala się automatyczne światło. Ledwo co trzymam się na nogach, kiedy widzę widok przed sobą.

Dostrzegam Harry'ego ledwo co siedzącego koło kibla, wygląda okropnie. Jego włosy są całe w nieładzie, a czarna bandana, która odgarniała jego loki do tyłu była teraz zawiązana na około ramienia.

Nie wiem co się dzieje, dopóki nie zauważam jak w prawej dłoni trzyma zużytą, małego rozmiaru strzykawkę. Ma zwężone oczy i za bardzo nie wie co się dzieje wokół niego.

Nie reaguje nawet na moje wołanie, tylko majaczy coś niezrozumiałego pod nosem. Kompletnie nie wiem co mam zrobić, nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Nie wiem jak mu pomóc. Boże, niech tylko nie umiera na moich oczach.

Kiedy kucam koło niego, zaczynam bardziej panikować. Wygląda na to jakby z sekundy na sekundę coraz bardziej odlatywał.

Najpierw rozwiązuję ściśle zawiązaną bandanę z jego ramienia, by nie zatrzymywała dopływu krwi. Odgarniam jego przepocone loki z czoła i wycieram kropelki potu materiałem, który i tak już się raczej mu nie przyda.

Brunet wcale nie reaguje na moje czynności i wiem, że myślami najprawdopodobniej jest już daleko stąd.

- Harry? Powiedz coś. - Staram zachować zimną krew i przywrócić go do żywych, klepiąc go po policzku. Jego powieki są już zamknięte i wtedy nadchodzi ten moment, kiedy kompletnie nie wiem co mam zrobić.

- Idź..- mamrocze - idź..stąd El..- niemal błaga, wygląda na to jakby mówienie sprawiało mu ogromny ból.

- Otwórz oczy Harry! - rozkazuję, jednak nie odpowiada mi już, jego głowa bezwładnie opada na moje kolana.

Łapię w dłonie jego twarz i jedną ręką próbuję otworzyć jego powieki, co musi na pewno zabawnie wyglądać, ale nie wiem co innego zrobić.

Cóż, mogę go zostawić na pewną śmierć, na pewno na to zasługuje, ale nie jestem takim złym człowiekiem jak on.

Wzdrygam się lekko, widząc jak okropnie wyglądają jego źrenice. Są całe czarne.

I wtedy słyszę jak drzwi od łazienki się otwierają, a ja już zaczynam dziękować Bogu za to, że zesłał jakąś pomoc.

- Styles, tylko nie bierz dużo to naprawdę..- mówi jakiś brunet, jednak przerywa kiedy widzi mnie i Harry'ego.

- Mocny towar - kończy, kręcąc z niedowierzaniem głową.

 Rzucam mu przelotne spojrzenie, więc to on dał mu to świństwo?

 - Co tu się kurwa dzieje?! - Krzyczy zdenerwowany.

- Słyszałam jak się dusi, stracił przytomność, dzwoń po karetkę.

Chłopak podchodzi do Harry'ego i lekko kopie go w nogę, by sprawdzić czy rzeczywiście nie kontaktuje.

Po chwili w końcu mówi opanowanym tonem, jakby ta sytuacja była całkowicie normalna.

- Żadnej karetki. - Wzdycha i zabiera zużytą strzykawkę; wyrzuca ją do kosza obok. Zachowuje się jakby to nie był pierwszy raz, jest taki opanowany...aż mnie to przeraża.

- On może umrzeć! - krzyczę, na co zaprzestaje swoim czynom na moment.

- Jesteś tak bardzo głupia?- pyta z uniesioną brwią. - Jeśli ktoś dowie się, że Hazz bierze dragi to wyrzucą go ze szkoły, kumasz?

- Serio? - mówię sarkastycznie. Nie obchodzi mnie, że wywalą go ze szkoły sam sobie na to zapracował. Ostrożnie kładę jego głowę na kafelki i drżącymi rękoma wyciągam z kieszeni komórkę.

Brunet tylko wzdycha zrezygnowany, ale mi nie przerywa więc wykręcam numer pogotowia.

Podczas czekania aż ktoś odbierze, atakuje mnie myśl, dlaczego to tak naprawdę robię. Harry jest nieznośny dla mnie, traktuje mnie źle, ale pomimo tego ratuję mu życie. Niewiarygodne.

Odbiera jakaś starsza pani, od razu ją informuję, gdzie jesteśmy i w jakim stanie jest chłopak. Mówi, że karetka będzie jak najszybciej.

- Zobaczysz on cię zajebie - wzrusza ramionami, kiedy wsadzam z powrotem komórkę do kieszeni.

- Nie obchodzi mnie to. - Mówię, klękając koło jego ciała, które niespokojnie wije się po podłodze.

- Ma-mama? - szepcze ostatkiem sił i po omacku szuka mojej dłoni.

Moje serce pęka na milion kawałeczków. Mama?

Delikatnie łapie za moją dłoń i cichutko łka.

- Będziesz tak stał i się patrzył? Wyjdź przed szkołę i wróć tu dopiero z karetką. - Mówię ostro, a ten tylko przytakuje głową i wychodzi z toalety.

Sama nie wiem skąd we mnie tyle spokoju. Dlaczego mu tak właściwie pomagam jeszcze raz? Ah no tak, w przeciwieństwie do niego mam serce, zapomniałam. Nawet jeśli mnie rani od kiedy pojawiłam się w Swansea, zasługuje na pomoc.

Po kilku minutach, które trwały wieczność do pomieszczenia wchodzi ratownik medyczny.

- Dzień dobry, co się stało?- pyta, spoglądając na Harry'ego.

- Znalazłam go nieprzytomnego. Nie mam pojęcia co się stało - nie mogłam powiedzieć prawdy. Nie chciałam by miał jakieś kłopoty.

Boże, Elen naprawdę masz za dobre serce.

- Dobrze, proszę się odsunąć - informuje mnie starszy mężczyzna. Puszczam dłoń Harry'ego i słyszę jego stłumiony jęk.

- Mamo..znów od-odchodzisz - bełkocze, a po jego policzku spływa łza. Moje serce zaczyna bić szybciej, przygryzam wargi by tylko się nie rozpłakać.

Kiedy lekarze zrobili mu wstępne badania, ułożyli go na noszach i wynieśli z pomieszczenia.

- Słyszałem co się stało - w drzwiach staje roztrzepany brunet. To Zayn.

- Czy on umrze? - pytam.

- Mogę ci przysiąc, że wyliże się z tego. - Rzuca mi krótki uśmiech.

- Zabieramy go do St. Patrick Hospital. Możecie jechać za karetką.- Informuje nas ratownik, który składa swoje rzeczy do torby.

- Zabierz swoje rzeczy i pojedziesz ze mną. - Mówi Mulat, zabieram torbę z książkami z podłogi i razem z nim opuszczam pomieszczenie.

Na korytarzu widzimy zeznającego dyrektora, który wygląda na tak samo wstrząśniętego co i inni.

Zebrał się niezły tłum, a nauczyciele próbują wszystkich zgarnąć do swoich klas.

Czuję jak chłopak zarzuca na moje ramiona swoją kurtkę z czarnej skory, bym nie zmarzła i łapie mnie za rękę, by dodać mi trochę otuchy. Razem wychodzimy ze szkoły, a ja cały czas oglądam się za siebie, czując na sobie spojrzenia innych uczniów.

                                                                     ***

Kiedy lekarz wychodzi z sali Harry'ego i mówi, że możemy go zobaczyć, z Zayn'em od razu podnosimy się z siedzeń i idziemy do niego.

Chciałam zobaczyć co z nim, gdyby umarł czułabym się za to w jakiś sposób odpowiedzialna. Jeszcze gorzej byłoby, gdybym mu nie pomogła, wtedy miałabym wyrzuty sumienia do końca życia. Więc można powiedzieć, że jestem dumna z siebie, że wtedy w łazience nie spieprzyłam, gdzie pieprz rośnie tylko mu pomogłam. Może i nie jestem bohaterką, ale mam nadzieje, że Harry doceni to i mi chociaż podziękuje.

Zayn otwiera przede mną drzwi i wpuszcza mnie pierwszą. Jestem mile zaskoczona jego zachowaniem, potrafi być gentlemanem, co jest dziwne w porównaniu jak zachowują się jego znajomi.

Staję koło łóżka szpitalnego, zimne kolory ścian wpędzają w depresyjny nastrój, a zapach jakiś środków czystości drażni mój nos.

Spod kołdry widać tylko bujną czuprynę Harry'ego. Do ręki ma podpiętą kroplówkę, chyba jest obudzony bo wierci się, po czym lekko podnosi głowę, gdy wyczuwa naszą obecność. Jego źrenice są jeszcze lekko rozszerzone, ale już nie tak bardzo.

- Jak się czujesz? - pyta Zayn

- Jak kurwa pies srający żyletkami...Co ona tu robi, Malik? - warczy w stronę Zayn'a, tylko gdy widzi mnie jak stoję naprzeciw jego. Świetnie, więc tak wyglądają jego podziękowania.

- Stary wyluzuj, uratowała ci życie. - Karci go Mulat, znowu staje w mojej obronie.

- Wiem co zrobiła! - krzyczy na niego, po czym zwraca się do mnie. - No i na chuj się wtrącałaś?!

Zachowanie Styles'a zwala mnie z nóg. Jego spojrzenie jest gotowe mnie zabić, no takiej reakcji to się nie spodziewałam. Nie wiem co powiedzieć, więc tylko stoję jak głupia nie odzywając się słowem.

- Może wydusisz coś z siebie? - zaproponował z sarkazmem, chyba jeszcze jest naćpany.

- Uratowałam ci życie. - Powtarzam słowa Zayn'a, może ta informacja jeszcze do niego nie dotarła, nie wiem.

- Kumam Blondi co zrobiłaś i co mam ci może podziękować? -  Kpi ze mnie.

- Tak, byłoby miło, gdybyś to zrobił - mówię równie sarkastycznie jak on, na co się śmieje, kręcąc głową.

- Chciałeś popełnić samobójstwo? - pytam.

- Co ty pieprzysz? - śmieje się, a Zayn karci go kolejny raz spojrzeniem.

- Słuchaj Blondi - zaczyna, jeśli jeszcze raz mnie tak nazwie to obiecuję, wyjdę z siebie! - Nie potrzebowałem twojej zasranej pomocy.

- Harry, uspokój się...- wzdycha Zayn.

 - Nie Zayn! Dlaczego ona zawsze musi się wpieprzać w nie swoje sprawy? Trzeba było  mnie tam zostawić w tej jebanej łazience! - Ostatnie zdanie jest znowu skierowane do mnie. Co za palant.

Nie wytrzymuję tego, odwracam się na pięcie z zamiarem opuszczenia tego pieprzonego pokoju! Jestem po prostu wściekła.

Powstrzymuje mnie ręka Malika, który przyciąga mnie do siebie i najzwyczajniej w świecie mnie przytula.

Gryzę swoją wargę do krwi, żeby tylko nie wybuchnąć.

Znaczące chrząkniecie tego palanta powoduje, że Zayn odkleja się ode mnie  i patrzy na niego wrogo.

- Co o Hayley już zapomniałeś? - śmieje się lokaty, nie wytrzymałam..

- A ty Harry bardzo się o nią musisz troszczysz, zwłaszcza w nocy - teraz to ja z niego kpię.

Harry patrzy się na mnie zaskoczony tak jak i cholernie zły, a Zayn ze zmarszczonymi brwiami jakby próbował zrozumieć co to miało znaczyć.

I właśnie nadszedł ten czas, kiedy powinnam się ewakuować jak najszybciej. Bez słowa więc opuszczam pokój Styles'a, zostawiając ich samych. W duchu modlę się tylko by Zayn za mną nie biegł, na moje szczęście tego nie robi.

Nie wiedząc co zrobić, dzwonię do Car. Muszę dojechać jakoś do kampusu, a nie mam przy sobie pieniędzy nawet na taksówkę. Mam nadzieję, że Caroline mnie jakoś poratuje.

- Hej Care.. mam do ciebie prośbę. Czy mogłabyś wziąć taksówkę i przyjechać po mnie pod szpital? Oddam ci pieniądze i wyjaśnię wszystko później. - Mówię na jednym wdechu, kiedy tylko odbiera. 

Uśmiecham się lekko, kiedy słyszę, że za chwilę będzie.

***

Blanka:  Cześć wszystkim, postanowiłyśmy dodać wcześniej rozdział z okazji końca wakacji, niestety -.- Po mimo, że w poprzednim rozdziale nie było 50 komentarzy postanowiłyśmy trochę przymknąć na to oko i mamy nadzieje, że pod tym rozdziałem zostawicie coś po sobie. + Oby ten rok szkolny był dla was jak najlepszy, samych sukcesów i piąteczek! :*
@Motherfuuuckerr

Sky: Jak podoba się Wam rozdział?
Ja go wprost uwielbiam i jeszcze moja kochana Birdy w tle ♥
Powodzenia w nowym roku szkolnym, obyście mieli wymarzone oceny i ze wszystkimi w klasie się dogadywali!
Kocham, @youmakememad96 .xx