08. Rozdział

Prosimy o przeczytanie ważnej notki pod rozdziałem! 

Adam Lambert - Whataya want from me

Przeciskamy się więc do przodu by sprawdzić co się dzieje.

Rozpoznaję sylwetkę pani Helen, kłócącej się z kimś...

Zaraz..

Ten ktoś to..Harry?

Dlaczego się kłócą? Może Pani Helen wreszcie go przyłapała na wkradaniu się do pokoju mojego i Hayley. Najwyższa już pora, żeby coś z tym zrobić.

- Daj mi tę kasę. Potrzebuję jej, nie rozumiesz tego? - Brunet wali pięścią o blat lady recepcyjnej.

O, cholera. O jaką kasę chodzi? Dlaczego Harry wymaga jakichkolwiek pieniędzy od pani Helen?

- Harry, proszę opuść.. - zaczyna kobieta, jednak ten z frustracją jej przerywa.

- Nie! Nie opuszczę terenu tego jebanego kampusu. Mówiłem ci już, że bez kasy nigdzie się stąd nie ruszam!

- Harry, proszę cię nie przeklinaj tak, wiesz że tego nie lubię. Po za tym przy kobietach nie używa się tak wulgarnych slow... - Odpowiada, zerkając na tłum nastolatek.

Harry odwraca się w ich, jak i w nasza stronę.

- No i na co się tak gapicie? - warczy, a te przestraszone aż piszczą.

Łapię mocno Caroline za rękę, zdenerwowana.

Zauważył mnie.

Czuje się jak ofiara, wypatrzona przez zwierzę.

- Proszę, po prostu daj mi je. - Harry niespodziewanie zmienia ton do łagodniejszego i odwraca ode mnie wzrok, z powrotem na panią Helen.

- Nie , Harry.

Boże, jak ja podziwiam tę kobietę za to, że ma siłę się mu przeciwstawić. Zdecydowanie Pani Helen powinna być dla mnie wzorem do naśladowania.

Widzę, a nawet i niemal czuję jak jego ramiona się spinają. Na chwilę nic nie mówi, po prostu zamilkł, jednak wreszcie odwraca się w naszą stronę, szukając mnie wzrokiem.

Kiedy odnajduje mnie, ściśniętą w tłumie, uśmiecha się złowrogo. Idzie w moją stronę, szukając czegoś w swojej kieszeni spodni.

Modlę się w duchu, żeby się potknął albo po prostu przeszedł koło mnie, nie zwracając na mnie uwagi. Wiem jednak, że to niemożliwe. Wiem, że coś ode mnie chce, widać to w jego ciemnych od złości oczach.

Podchodzi w moją stronę i łapie mnie za nadgarstek, ciągnąc w swoją stronę. Słyszę w tle jak Caroline krzyczy, by mnie puścił, a wszyscy wokoło szepczą.

Ja jednak skupiam się wyłącznie na ciemnej zieleni tęczówek chłopaka, kiedy brutalnie zostaję zaciągnięta w stronę pani Helen.

Każdy krzyczy, widzę przerażone oczy pani Helen i słyszę głos Harry'ego.

- No to jak będzie? - Mówi, dopiero po tym zaczynam kontaktować i czuję coś ostrego przy moim gardle! On oszalał na litość boską..

Wiedziałam, że czegoś chce, ale przystawianie mi do gardła scyzoryka to już przesada.

Jest nieobliczalny, potrafi zrobić wszystko, żeby tylko było po jego myśli i każdy spełniał jego zachcianki.

Oszalał..

- Całkowicie oszalałeś! Natychmiast puść Elen! - Kobieta krzyczy, wymachując rękoma. - Dziewczyny, proszę się udać do pokoi. Natychmiast! - Zwraca się do nich.

Które o dziwo słuchają, jednak nadal zaciekawione się gapią.

- Zostaw mnie - szepczę, kiedy pani Helen spanikowana pogania dziewczyny, ciągle kontrolując Harry'ego czy nie robi mi krzywdy.

- Cicho, nic ci nie zrobię  - mówi mi do ucha, jednak to mnie wcale nie uspokaja.

- Zostaw ją w spokoju!

- Albo kasa albo poderznę jej gardło! Wiesz, że jestem do tego zdolny. - Mocniej dociska zimny metal do mojej odkrytej skóry. Moje serce gwałtownie przyspiesza.

Uspokój się...mówił, że nic ci nie zrobi. Mimo tego to i tak jestem spanikowana i przestaję oddychać.

- Dobrze, Harry dam ci te pieniądze. Tylko ją puść! - Pani Hellen poddaje się i idzie na zaplecze.

Zostaję sam na sam z bandytą. Odsuwam się od niego, gdy tylko ostrze znika z zasięgu mojej szyi.

Patrzę na niego jak najbardziej oskarżycielskim wzrokiem, na co śmieje się pod nosem. Naprawdę bardzo zabawne!

-  No już, przestań się tak patrzyć.. - wzdycha.

- Jesteś nienormalny!

- Mówią na mnie gorzej - wywraca oczami, totalnie nie zdając sobie sprawy z powagi tej sytuacji.

-  Powinieneś się wstydzić, zniżyłeś się już do takiego poziomu, żeby grozić dziewczynie? Niewiarygodne!

- No, niewiarygodne, ale zobacz jednak poskutkowało - mówi z ironią.

- Powiedziałem, że cię nie skrzywdzę...- wzdycha, kiedy nadal się na niego patrzę.

- Twoje słowa są nic nie warte - mówię, jeszcze raz patrząc w jego oczy i odchodzę.

Jednak kiedy to robię, słyszę jeszcze jak pani Helen wychodzi najprawdopodobniej, dając pieniądze Harry'emu. Jednak zatrzymuje się, kiedy słyszę jego słowa.

- Dzięki, ciociu - podkreśla wyraźnie ostatnie słowo, a ja odwracam się zaskoczona.

- Zawsze mogę na Ciebie liczyć - mówi sarkastycznie, przeliczając pieniądze.

- Idź już sobie. - Kobieta mówi prawie błagalnym głosem, tak bardzo jest mi jej teraz żal.

- Tak zrobię - posyła jej zadowolony uśmiech i wymija mnie, puszczając mi oczko. Co za typ człowieka...

- Panno Powell - zwraca się do mnie pani Helen. Dopiero teraz zauważam, że stoję jak idiotka. - Jest mi strasznie przykro, że musiałaś brać udział w przedstawieniu mojego podopiecznego.

- Podopiecznego? - Pytam zdziwiona. Harry powiedział do niej ciociu, a ona uświadamia mi, że jest jej podopiecznym. To jest bynajmniej dziwne.

- Tak, jestem jego prawnym opiekunem. Harry mimo wszystko jest dobrym chłopcem. Dużo wycierpiał w swoim życiu. Zeszłego roku stracił matkę, której prawie nie znał. Dom dziecka zmienia każdego.

Wytrzeszczam  na nią szerzej oczy.

- Proszę się mną nie przejmować. Teraz doskonale rozumiem jego zachowanie. - Posyłam jej słaby uśmiech.

- Pozwoli pani, że wrócę teraz do swojego pokoju - mówię spokojnie.

-Tak, oczywiście. Jeszcze raz cię przepraszam - uśmiecha się ciepło, jednak wiem, że musi ją to dużo kosztować.

Odwzajemniam uśmiech i odwracam się na pięcie, a za plecami słyszę ostatnie słowa pani Helen.

- Harry nie zawsze taki był.

Będąc u siebie, szybko piszę wiadomość do Care, że nic mi nie jest i jutro porozmawiamy.

Biorę szybki prysznic i w ciepłym szlafroku oraz z ręcznikiem na głowie siadam przy biurku, chcąc dokończyć referat. Zamiast skupić się na pisaniu wydarzenia historycznego, skupiam się nad zachowaniem Styles'a. Mimo tego, że źle mnie traktuje, jest mi go bardzo szkoda. Wiem, że nie powinnam go usprawiedliwiać po tym wszystkim, ale czuję, że on jest naprawdę zagubiony. Sama pani Helen powiedziała "to dobry chłopiec".  Choć trudno mi wyobrazić jednak Harry'ego w wersji aniołka..

Poddaję się i pakuję swoje zeszyty do torby. Ściągam ręcznik z głowy i wieszam go na wieszaku w łazience. Ściągam szlafrok i kładę go na krześle.  Przebieram się w piżamę i wsuwam się pod cieplutką kołdrę. Hayley nadal nie ma, więc sen przychodzi mi znacznie łatwiej.

***

- Panno Elen, mam do ciebie pytanie. Pozwól na chwilę - słyszę za plecami głos pani Hellen, kiedy chcę opuścić wraz z Care kampus.

- Idź. Będę czekać na zewnątrz - mówi Caroline. Przytakuję i zmierzam do kobiety.

- Coś się stało? - Mam nadzieję, że z Harrym wszystko w porządku.

Co cię to obchodzi? On cię tylko krzywdzi. Odpuść! Uświadamia mi mój rozum, ale nie chcę go słuchać.

- Nic się nie stało. Czy Hayley była dzisiaj w pokoju, bądź widziałaś ją? - Kobieta wpatruje się we mnie, wyczekując odpowiedzi.

- Ostatni raz widziałam ją wczoraj przed kolacją. Nie wróciła na noc - odpowiadam bez większego wysiłku.

- Dobrze, dziękuję. Poinformuj mnie, proszę, jeśli spotkasz ją w szkole.

- Oczywiście. Do zobaczenia. - Poprawiam pasek od torby i wychodzę z Hartpury.

- Co pani Hellen chciała? - Pyta zaciekawiona blondynka.

- Spytała czy Hayley nocowała w kampusie. - Odpowiadam i  razem pokonujemy drogę do szkoły.

Care przeprasza mnie na okrągło za to, że poszła z holu, kiedy Harry przystawił mi scyzoryk do gardła. Tłumaczę jej, że nic nie mogła zrobić i nie mam jej tego za złe. Jednak ona uważa inaczej.

Stajemy przed szkolnym budynkiem. W oczy rzuca mi się postać Zayn'a i wiszącej na nim Hayley. Myślę, że nocowała u niego. Nie zaprzątając sobie głowy, idziemy do klasy języka angielskiego. Te zajęcia powinnam mieć wraz z Harry'm, lecz go nie ma .

Pan Gaertner tłumaczy treść „Zbrodni i kary”, a ja za nic nie mogę się skupić. Moje myśli krążą wokół zielonookiego. Zastanawia mnie jego dawne życie, kiedy jeszcze nie był..cóż, nie był takim człowiekiem jakim jest teraz.

Patrzę przez szybę, a moją uwagę przykuwa kłócąca się para. Nie kto inny jak Zayn i Ley. Mulat coś jej tłumaczy, a ona temu zaprzecza ruchem głowy i wymachuje rękami. Kiedy łapie ją za ramiona, ona go odpycha. Z tego co widzę w ich związku nie jest najlepiej. Wcale się temu nie dziwię. Ona zdradza go z jego przyjacielem, a ten nic o tym nie wie. Prędzej czy później prawdą wyjdzie na jaw.

Chłopak całuje ją przelotnie i idzie w kierunku szkoły. Hayley stoi nadal pod drzewem i wyciąga papierosa z torebki.

- Panno Elen? - Wyrywam się z zamyślenia, słysząc głos Pana Gaertnera. Przenoszę swój wzrok na jego sylwetkę. - Jakie jest twoje zdanie na temat zbrodni popełnionej przez Rodiona Roskolnikowa?

Zastanawiam się chwilkę, układając w głowie odpowiedz na pytanie.

- Rodion doskonale zdawał sobie sprawę z popełnionych zbrodni. Miał dopuścić się jedynie zbrodni na Pani Alonie, jednak Lizawieta także zginęła. Znalazła się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. Jedynym powodem dla którego  można zrozumieć jego zbrodnie i usprawiedliwić jego zachowanie była chęć pomocy rodzinie. Nic nie jest warte więcej niż rodzina. Kiedy wszyscy cię od siebie odrzucą, rodzina zawsze będzie przy tobie. I nie ważne jaką zbrodnię byś popełnił, ona zawsze cię  usprawiedliwia. Rodzina jest najważniejszą wartością. Ona sprawia, że żyjesz i podtrzymuje cię na duchu. Panna Alona również nie należała do świętych. Oszukiwała swoich wierzycieli, chcąc zdobyć więcej pieniędzy dla siebie. Ostatecznie uznaję Roskolnikowa za winnego swoich czynów, choć popełnił tę zbrodnię w szczytnym celu. Tylko Bóg może odebrać komuś życie nikt więcej nie ma do tego prawa - dopiero teraz zauważam, że wszyscy przysłuchują się moim słowom.

- Bardzo wyczerpująca i mądra odpowiedz panno Powell - profesor uśmiecha się do mnie, co oczywiście odwzajemniam.

Klasę wypełnia dźwięk dzwonka, oznaczający zakończenie lekcji. Pakuję swoje zeszyty do torby i zasuwam za sobą krzesło.

- Do widzenia, profesorze Gaertner - uśmiecham się na pożegnanie.

- Mam nadzieję, że twoje wypowiedzi będą również bardzo dobre na kolejnych lekcjach. - Mężczyzna zbiera swoje materiały do teczki. - Do zobaczenia.

Opuszczam salę lekcyjną i zmierzam do swojej szafki na korytarzu. Odnajduję numer 105  i otwieram ją przekręcając kolejne cyfry szyfru. Care prawdopodobnie poszła na trening związany z jej zawodami. Niepotrzebne książki kładę na półkach i kiedy chcę włożyć zeszyt od angielskiego, wypada mi z rąk. Schylam się by go podnieść, jednak ktoś mnie uprzedza.

- To chyba należy do ciebie - mówi chłopak z delikatnym zarostem. Przyjaźnie się uśmiecha, wręczając mi zeszyt do rąk.

To Zayn. Podaje mi dłoń bym stanęła na równe nogi.

- Dziękuję - mówię cicho i zakładam kosmyk włosów za ucho. Co już chyba mam w nawyku, kiedy się denerwuję.

- Jestem Zayn Malik, a ty Elen, tak?

- Tak, Elen Powell.

- Miło mi cię poznać - zawiesza na chwilę głos po czym dodaje - chciałbym cię przeprosić za to, że oblałem cię kałużą. Jest mi głupio. Zachowałem się jak dzieciak.

- Nie zaprzątaj sobie tym głowy - zamykam drzwiczki od szafki.

- Do tego przepraszam cię za moją dziewczynę. Ona jest źle nastawiona do osób kręcących się koło naszej paczki. - Nie wiem dlaczego ją broni. Po co ze mną w ogóle rozmawia?

- Po co ze mną w ogóle rozmawiasz? - mówię prosto z mostu.

Zayn przez chwilę jest zbity z tropu jak i zdziwiony. Coś tam próbuje powiedzieć, ale nie za dobrze mu to wychodzi.

- Po prostu jest mi wstyd za zachowanie mojej dziewczyny. - Odpowiada w końcu, marszcząc zabawnie brwi. Jestem przekonana, że właśnie teraz myśli nad swoją odpowiedzią i czy miała ona sens.

 - Cóż, wydaje mi się, że to jednak Hayley powinna mnie przeprosić, a nie ty. - Posyłam mu uśmiech, chcąc go wyminąć.

Jednak ten zagradza mi drogę.

- Wiesz jaka jest Hayley - ma rację, ta wiedźma nigdy by mnie nie przeprosiła.

- Oh tak, doskonale o tym wiem, w końcu mieszkam z tą..- powstrzymuję się od powiedzenia słowa jędzy, w końcu to nadal jego dziewczyna.

- Mieszkasz z nią? - pyta zaskoczony.

- Tak, ale to nieistotne. W każdym bądź razie, dzięki za miłe chęci.

- Nie ma za co..

Odchodzę od niego i kiedy chcę skręcić przy najbliższym zakręcie, ktoś we mnie wpada.

- Przepraszam, zamyśliłam się - mówię do chłopaka o lazurowych oczach.

- Załóż sobie okulary i patrz jak chodzisz - rzuca oschle i uderza mnie w ramię.

Aha. W sumie czego mogłabym się spodziewać po chłopaku z elity szkolnej. Jest taki sam jak reszta, jedyny normalny to Zayn. Wydaje się być miły, albo może to po prostu moje złudzenie albo jakaś podstępna gra.

Z nimi nic nie wiadomo.

***

Sky & Blanka:

Kochani, dziękujemy za wszystkie pozostawione przez Was komentarze, obserwacje oraz głosy w ankiecie.
Rozdziały mamy napisane z wyprzedzeniem, więc tylko od Was zależy kiedy będą dodawane, więc bardzo prosimy o komentarze z Waszą szczerą opinią.
Prosimy o niespamowanie jednej osoby, by przekroczyć limit, nie jesteśmy głupie, aby nie zauważyć czegoś takiego.
Pamiętajcie o hastagu #VictimFF (gadżet z boku), gdzie możecie zadawać nam pytania.
Przypominamy, że ff jest również publikowane na Wattpadzie The Victim i jeśli tutaj nie możecie skomentować, postarajcie się właśnie tam. To dla nas naprawdę ważne.
50 komentarzy = next! 
Mamy nadzieję, że nasze słowa weźmiecie sobie do serca.
Buziaki, @youmakememad96 & @Motherfuuuckerr . xx